poniedziałek, 23 grudnia 2013

Trójca zamczyska Carbonów part 4c

A tu ciąg dalszy rozdziału czwartego...
Dołączę dzisiaj również najlepsze świąteczne życzonka, zdrówka, szczęścia i miłości, oraz wszelkiej pomyślności oraz góry książek pod choinką.



Paulinna oddaliła się ode mnie. Objęłam się ramionami. Kruki zaczęły swą pieśń. Wrzaski i krzyki zaczęły stopniowo wypełniać powietrze. Patrzyłam na to trzęsąc się z zimna. Popiół znów zasłonił świat. Zaczynałam się zastanawiać, czy to wszystko może tak po prostu bez końca trwać. Ptaszyska zaczęły wirować wokół mnie. Poczułam się taka mała i zagubiona. A ich było coraz więcej. Okrzyki umęczenia wywiercały mi dziurę w głowie. Każdy kruczy pomruk stawał się nie do zniesienia. Kucnęłam i przyłożyłam ręce do uszu. Kruki zaczęły formować słowa.  Nagle wiatr uderzył mnie z taką siłą, że się zachwiałam. Wyhukiwane słowa zaczęły stawać się czytelne. Mogłam zrozumieć o czym śpiewają zmęczone dusze uwięzione w kruczej posturze.

Niech kruki zjedzą twe ciało,
Jeżeli duszę masz zbyt słabą

Niech popiół zagarnie twe kości,
Niech pozostaną same ości

Które wiatr rozwieje,
Pod drzew spróchnieniem

Jeżeli niegodna  dusza twego ciała,
Spali się bez mała

Ni popiół, ni krew, ni kości,
Łaknie cię zimno ziemi z grobu

Pęknie twe serce,
Umrzesz śmiercią kruka

Rozsypie się twa dusza,
Prochem stanie się ciało

Wrzask przemiany w kruka,
Niech dźwiękiem dni twych ostatnich
będzie

Kończąc pieśń, kruki obniżyły lot i zaczęły mnie dziobać. Początkowo krew zaczęła wypływać mi z ramienia. Później już cała byłam nią umorusana. Starałam się jak tylko mogłam, osłaniać twarz. Kolejne ptaki rzucały się na mnie jak na pożywienie. Każdy atak był o wiele bardziej bolesny od poprzedniego. Łkałam, dusiłam się łzami cierpienia. Ich głód nie został zaspokojony na piciu mojej krwi. Zaczęły rozrywać moją skórę i się nią pożywiać. Omdlała z bólu uświadomiłam sobie, że ja też dawno nic nie jadłam. Wizja obiadu czy możliwości położenia się u siebie w łóżku, była jak najodleglejsze z marzeń. Niemal nierealne. A może zupełnie nierealne. Żołądek zmieniał mi się w czarną dziurę głodną czegokolwiek jadalnego. Zmęczona padłam na twarz. Kruki zaczęły jeszcze żarłoczniej atakować. Wydawało się, że nigdy nie przestaną. Chciałam siłą woli opuścić swoje ciało i uciec daleko. Nie potrafiłam niestety.
One chciały jeść. Ja chciałam jeść.
Ktoś musiał umrzeć z głodu, a ktoś… umrzeć potem.
Z trudem uniosłam się na nogach. Ataki zelżały. Obolała popatrzyłam na swoje ręce i nogi. Całe w krwi, poogrywane płaty skóry. Otwarte rany piekły coraz bardziej. Kruki wgryzały się bezlitośnie w uszkodzone ciało. Jeden zniżał właśnie lot chcąc wbić się w moje ramię, zacisnęłam zęby i uderzyłam z całej siły w jego tułów.

Zbyt słaba, by walczyć
Zbyt silna, by żyć

Co to ma być?
Jak ty będziesz teraz żyć?

Kruki znów zaczęły śpiewać. Dodatkowo w tle słyszałam bębny, ataki zelżały. Popiół nadal się unosił, więc nie widziałam ani sióstr ani Paulinny. Sama nie wiedziałam, ale chyba poczułabym się lepiej gdyby mi się udało dojrzeć chociaż jedną z nich. Ciężko oddychając wciąż nadstawiałam uszu, by słyszeć o czym mówią czarne ptaszyska. Niestety każde kolejne słowo było cichsze od poprzedniego. A każdy kolejny atak bardziej brutalny i bolesny. Każdy kolejny kruk wyrywał mi coraz więcej ciała.

Umarło was tysiące,
Ale to nie było nigdy kojące

Zadaliśmy ból wielu,
Iluż przetrwać zdołało?

Nikt niegodny żyć nie może,
Nikt bez skazy pić krwi nie będzie

Z nami zasiądą liczni
Do uczty krwi i ciała,

Usiądziesz i ty, jeśliś godną,
Jeśli nie, umrzesz wiecznie głodną

Ni krew, ni kości, ni ciało
Ni duszę pozostawią ci małą

Ni serce, ni czucie
Uczujesz tylko dzikie w piersi kłucie

Śmiertelna raz wypełni,
Porachowań księżyca w pełni…

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Pisz, śmiało, śmiało, wszystko czytam :)